Ik heb zo’n fijn kabelbedrijf.
Ik wilde wat langerzamer internet. En mijn abonnement was verlopen, dus stuurde ik een e-mail om mijn abonnement om te laten zetten. En dat ik wel van die korting voor nieuwe abonnees gebruik wilde maken.
Dat kon natuurlijk niet. Want die korting, tja, die was alleen voor nieuwe abonnees. Maar ze konden me wel een aantrekkelijke aanbieding doen. Een honderd-in-alles-pakket, met 300 zenders en meer van dat onmisbaars.
Maar ik hoefde geen 300 zenders, want ik ken mezelf een beetje. Ik zou de rest van mijn ellendige dagen slijten achter dat feest der fotonen.
Maar ze konden me een korting geven van maar liefst vijf euro! En gegarandeerd snel internet, niet dat langzame gedoe van die prutsers bij adsl. Daar zou ik even over nadenken, en ik hing op. En ik dacht na. En ik zette wat bedragen naast elkaar in een spreadsheet. En de conclusie was: te duur.
Dus ik belde weer op. Dat ik toch echt op wilde zeggen. Ik kreeg een aardige jongen aan de lijn. Die me vroeg wat de doorslaggevende factor was.
‘De prijs,’ zei ik.
‘O,’ zei hij. ‘Nou… Sinds deze week mag ik u een unieke aanbieding doen.’ Dat bleek een waanzinnige korting van maar liefst 15 euro.
Goh, wonderlijk. Want die andere medewerker, die van de vijf euro korting, had ik nog geen uur eerder aan de lijn gehad. Het is wel erg met die inflatie in Europa.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben dus nog steeds bij m’n kabelbedrijf. Maar betaal ineens een stuk minder. Zonder er ook maar iets voor te hoeven doen, behalve bijna op te zeggen. Met dank aan de ‘waanzinnige korting sinds deze week’, die er eerst niet was, en toen weer wel. Want het kabelbedrijf denk ook: wél geld is beter dan níet geld.
Reacties