Shit. Portemonnee vergeten op de werkplaats. Het was te laat om nog terug te gaan, Herman was natuurlijk ook al naar huis. Nou ja, dan moest hij maar voor een keertje zwartrijden. Hoe vaak werd er nou eigenlijk gecontroleerd? In de vijftien maanden die hij nu in Nederland woonde, was hij pas twee keer gecontroleerd. Terwijl hij iedere dag van Amsterdam Oost de metro pakte naar Diemen. Lopen was te ver, ha nogal wiedes, het was een half uur met de metro, godbeterd.
De metro kwam net aan toen hij het perron op kwam lopen, fijn! Hij kon gelijk instappen. Wat een gespuis hier, ongelofelijk wat een schorriemorrie. Ach, zelf was hij ook schorriemorrie. Autospuiter. Verdiende vijf euro per uur, zwart. Wat een rotwerk, zou hij jong sterven? Hij wilde er niet over nadenken. Iemand moest het werk doen. Niemand anders wilde het doen. Geen wonder.
Herman, jij ouwe slavendrijver. Dagen van 12 uur, eigenlijk zou hij zijn bed op de autospuiterij moeten neerzetten. Flauwekul om naar huis te gaan, even snel een boterham te eten, te slapen, TUUT TUUT ging de wekker weer, op te staan, kleren aan en de metro in, terug naar Diemen. Wat een leven. En dat zes dagen per week.
De metro stopte, er stapte gespuis uit, er stapte gespuis in. En bingo! Drie controleurs en vier politieagenten. Hij keek of hij nog snel naar buiten kon glippen, stond op. Liep naar de andere deur, maar die ging net voor zijn neus dicht.
De agenten hadden zijn ontsnappingspoging gezien en een van hen kwam direct op hem af. De agent brabbelde iets onverstaanbaars. Nederlands? Hij gaf aan dat hij er geen woord van begreep.
‘Ticket, your ticket!’ zei de agent.
Kaartje? Had hij niet. Hij haalde zijn schouders op. ‘Sorry,’ stamelde hij, ‘no ticket. No money, at work! Forget.’
De agent knikte. ‘Identification please. Passport?’
Paspoort? Dat had hij wel bij zich, dat zat in de binnenzak van z’n jasje. Hij gaf het aan de agent.
‘Ecuador?’ vroeg de agent. Hij knikte.
‘Tourist?’ De agent bladerde verder door het paspoort. ‘Visum, one year ago, no good,’ de agent schudde zijn hoofd. De andere agenten waren er inmiddels bij komen staan.
Hij had vaak genoeg gehoord wat er nu zou gebeuren: de moeder van een vriend van hem was hetzelfde overkomen.
Eventjes niet meer autospuiten.
Eventjes geen Nederlandse regen meer.
Voor hem restte een paar dagen in een detentiecentrum, en een enkeltje Ecuador. En een aantekening van de Nederlandse immigratiedienst in zijn paspoort.
Maar hij wist ook dat hij in Ecuador een nieuw paspoort kon aanvragen. Dat hij met dat nieuwe paspoort zonder aantekening weer gewoon Nederland in zou komen. Dat hij inmiddels genoeg gespaard had voor een ticket naar Nederland. En dat hij dan gewoon weer aan het werk zou kunnen in de garage. Het was allemaal één grote show.
Hij liep rustig mee met de agenten en leek zelfs vrolijk. Nederland, dacht hij, zo makkelijk kom je niet van me af.
Reacties