Drie kleine boekjes van Carmiggelt op een rij. Op een plank bij boekhandel Scheltema, de grootste boekhandel van Amsterdam.
Ik had eigenlijk minstens drie volle planken met zijn volledige oeuvre verwacht, dus dit was nogal een teleurstelling. Ik kon mij niet voorstellen dat dit alles was. Maar dat was het wel.
Ach, iets verderop, bij het gezellige boekwinkeltje Atheneum, daar hadden ze vast wel meer boeken van de beste Amsterdamse columnist aller tijden. Maar hoe ik daar ook zocht, geen Carmiggelt.
‘Carmiggelt? Nee, daar hebben we niets meer van. Dat wordt ook niet meer uitgegeven.’
Niet meer uitgegeven? Niet meer uitgegeven? Een vreemde mengeling van boosheid en teleurstelling borrelde in me op.
‘Carmiggelt niet meer uitgegeven?’ stamelde ik.
‘Neuh, de mensen lezen het niet meer.’
De mensen lezen Martin Bril. De mensen lezen Jan Mulder. De mensen lezen Arnon Grunberg. Maar Simon Carmiggelt, nee, die lezen de mensen niet meer. Ik stond perplex.
Ik kreeg een gruwelijk en tegelijk prachtig plan. Als ik de drie boekjes van Carmiggelt bij Scheltema zou opkopen, zou Carmiggelt praktisch onverkrijgbaar worden in Amsterdam.
Een unicum, dat wist ik zeker. Een schande voor Amsterdam en voor Nederland. Godgeklaagd. Door mijn toedoen zou Amsterdam in een literair ravijn des doods geworpen worden, een intellectuele woestijn die zijn weerga niet kende.
Ik snelde terug naar Scheltema, gehaast, voordat iemand anders me een dergelijke loer zou kunnen draaien. Gelukkig, ze waren er nog.
De kassamedewerker vroeg me of het een cadeautje was. Nee mevrouw, dit is geen cadeautje. Deze boekjes hou ik lekker voor mezelf. En ik lachte een valse grijns.
Reacties