Dagen en nachten

Tik, tik, tik… De blinde man slaat op de stoep met zijn grote, witte stok met rode banden. Heen en weer, op zoek naar onbekende obstakels. De weg kent hij goed: hij weet precies waar hij naartoe moet, zonder twijfelen slaat hij zijn straat in, bochtje om, langs het fietsenrek, tik, tik, de blindenstok zwaait heen en weer.

Hij steekt de Aalsmeerweg over, een drukke weg die leidt naar de ring. Hij gebruikt het zebrapad en vertrouwt erop dat auto’s stoppen.

Als hij thuiskomt, zet hij een kopje koffie en luistert hij naar een gesproken boek op een cd, ‘schuld en boete’ van Dostojevski. Het blijft aardedonker in zijn appartement: er is geen enkele reden om het licht aan te doen.

Er is vast wel een instantie of een buurman die boodschappen voor hem zou willen doen, maar hij weigert dergelijke hulp: hij wil voor zichzelf kunnen zorgen en niet afhankelijk zijn van anderen.

David Blunkett is zijn grote held: die is ook blind en heeft het ver geschopt: eerst minister van Onderwijs in het eerste kabinet van Tony Blair, toen minister van Binnenlandse Zaken en tenslotte van Werk en Pensioenen. Maar na een aantal schandalen moest Blunkett aftreden, hij was vergeten toestemming te vragen voor een bijbaantje als commissaris. Stom. Kan gebeuren.

De dame die het gesproken boek aan het voorlezen is, heeft een vervelende stem. Hij krijgt er snel genoeg van en zet Mozart op. Bij de klanken van de vijfde symfonie doezelt hij langzaam in.

Acht uur later wordt hij wakker, midden in de nacht, het is doodstil buiten. Verdikkeme, zijn eigen dagen en nachten liepen net weer een beetje synchroon met de buitenwereld. Hij hoeft pas over vijf uur te werken. Dat wordt een lange dag vandaag.