“Je bent hartstikke gek,” zei ze, “zeilen in december, doe effe normaal.”
Ik sputterde nog wat tegen, met argumenten als “iedereen die een keer is meegeweest, wil niet anders meer” en “Terschelling ligt met oud en nieuw helemaal stampensvol met schepen”, maar ze luisterde al niet meer.
========
En tóch was het mooi. We vertrokken op woensdagavond. Ik reed mee met Paul, we zouden nog even langs Alex gaan die alle kookspullen bij zich had. Een uur later zat de Volkswagen stationcar helemaal propvol met pannen, pollepels, custard, strohrum, nog meer pannen, aardappelen, een jutezak met ondefinieerbare inhoud, potjes cranberrymarmelade, 40 liter wijn, een gigantische theepot en een wok. We konden gaan!
Toen we bij de boot arriveerden, had het inmiddels gesneeuwd en gevroren, dus we glibberden het dek over met alle hierboven beschreven kookbenodigdheden. Nadat alles de boot in was geglibberd, ging Alex glühwein maken. Wat een genot! De dagen erna stond er constant een pan met warme glühwein in het kleine keukentje. Het was een magische pan, want hij raakte nooit op, hoe hard we ook ons best deden.
De dag na aankomst vertrokken we uit Harlingen en zetten koers naar de haven van Terschelling. Het sneeuwde lafjes, het woei redelijk hard, de motor werd uitgezet en we gleden geruisloos voort. Alleen als we overstag moeten gaan werd er gebruld: “Fok los!” Het zwaard aan loefzijde zoefde naar omlaag, ratelend werd het zwaard aan lijzijde omhooggetakeld, de fok klapperde in de wind terwijl de giek langzaam over de kuip bewoog. En pas als de fok weer strak genoeg in de wind stond, keerde de rust weer. (Mooie foto hier).
Zo’n vijf uur later waren we op Terschelling, waar een geintje met een beetje sneeuw ontaardde in een grandioze sneeuwballenoorlog waar zelfs de eilanders bij betrokken raakten. Toen het ons te heet onder de voeten werd, vluchtten we het schip in en dronken wat glühwein.
De pr-man van de Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij was ook mee. Koning! Dus op oudejaarsdag waren wij met het schip de ‘Arie Visser’ (info klik hier) met 65 km/uur over de Noordzee aan het raggen. Als je op het voorsteven stond, kreeg je een storm windkracht 11 te verduren, stukken sneeuwijs die de punt af geblazen werden, zo je gezicht in. Dankzij de twee jetmotoren van 1000 pk ieder, was het schip erg wendbaar, waardoor je dus alle kanten opgeslingerd werd.
Ik heb ook nog even gestuurd, machtig mooi! Je zit op een stoel met de vorm van een rodeopaard (bij slecht weer wordt het werkelijk een soort rodeo), je hebt een klein stuurtje en vier hendels: twee voor iedere jetmotor, en twee voor de kleppen waarmee je de jetstraal kunt ombuigen. Doordat je rechtstandige bochten kunt maken, krijg je het gevoel of je in een helikopter zit: het ene moment raas je over de golven, het andere moment draai je, en spurt je weer de andere kant op.
Die avond werd het twaalf uur, we wensten elkaar een gelukkig nieuw jaar en gingen op het dek staan om naar het vuurwerk te kijken. Op het schip naast ons vonden ze het een goed idee om de vuurpijlen vanaf de railing te lanceren, waardoor wij ze om de oren kregen. Gelukkig zagen ze de redelijkheid van de door ons geuitte bezwaren in.
Daarna naar de ‘OKA 18’, de plaatselijke kroeg waar we twee jaar geleden nog op fenomenale wijze zijn doorgezakt met Frits Wester. Die was er niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Er werd zelfs de pogo gedanst! Voor mij was het weer even oefenen (dat soort vaardigheden zakt weg na enige tijd), maar uiteindelijk kwam ik redelijk mee met de rest.
De volgende dag om twaalf uur gingen we weer zeilen. We bewogen behoedzaam door de mist over de Waddenzee, iedereen was uitgeput, met onze laatste krachten voeren we de haven van Harlingen in, laadden alle spullen uit de boot en reden naar huis. Daar stortten we in.
========
De volgende dag belde ik haar om te vertellen hoe het was geweest.
“Klinkt leuk,” zei ze. “Heel gezellig.” Korte pauze. “En tóch is het geschift.”
Reacties