“Het is een hele leuke film, over een pop die allemaal stoute dingen gaat doen. Ik heb hem niet gezien, maar volgens de man in de videotheek is ‘ie erg grappig”. Hij gaf me de videoband, “ik ga!”, en trok de deur achter zich dicht.
Er stond inderdaad een pop op de voorkant. Heel vriendelijk keek ‘ie niet, ik vond het een gemene pop. Maar ik was wel benieuwd naar de film. Ik was tien jaar oud, en was nu alleen in het grote huis midden in de bossen. (Volgens mijn moeder was het een spookhuis, dwaalde er een dode vrouw rond bij de trap. En later bevestigde de makelaar dat ook. Maar dat wist ik toen nog niet, en ik heb de dode vrouw nooit gezien.)
Ik deed de band in de videorecorder. De film ging over een jongetje, dat met z’n moeder een pop ging kopen. Het was een leuke pop, die kon praten. Soms leek het wel of de pop echt leefde.
En inderdaad, opeens kwam de pop tot leven, toen het jongetje er even niet was. De pop gooide de oppas uit het raam. Toen begon ik me zorgen te maken over de pop. Die was volgens mij minder lief dan ‘ie eruit zag.
Het werd steeds erger, en op een gegeven moment kwam het jongetje er ook achter dat de pop minder lief was dan hij altijd gedacht had. Toen gingen ze vechten tegen de pop, de moeder deed nu ook mee. De pop had met niemand medelijden. Hij was, geloof ik, de reïncarnatie van een boef die inmiddels dood was (ik was tien, maar wat reïncarnatie was, wist ik al wel).
Ik vond de film wel heel eng, maar ik wilde per se weten hoe het afliep. Het liep redelijk goed af: de pop werd verslagen, iedereen was blij (tenminste, iedereen die niet dood was), maar het eindigde met dat de pop toch nog een beetje leefde.
En toen was de film afgelopen. Ik was alleen in het grote huis in de bossen. En eigenlijk was ik héél erg bang.
Ik liep naar boven, of er niets aan de hand was. Ik poetste m’n tanden, en kon het niet laten af en toe over mijn schouder te gluren. Ik sloop naar bed, gelukkig waren daar mijn twee knuffels, Mus en Zeehond, die nooit sadistische neigingen hadden vertoond. Ik drukte ze dicht tegen me aan. Het duurde nog wel even voor ik sliep.
Reacties