Was ‘ie nou al wakker? Nee, nog steeds niet. Ze stond in de deuropening van zijn kamer en keek naar de wieg waarin hij lag. Wat sliep die baby veel! Saai hoor. Zou ze hem wakker maken? Ze kuchte iets te hard, hopend dat hij daar wakker van zou worden, maar hij gaf geen krimp, en ging door met rustig en toch snel ademhalen, zoals alleen slapende baby’s kunnen.
Daar zag ze wat. Wat was dat? Onder de wieg… Ze keek wat beter. Ze verstijfde: een muis!
Ze was niet snel bang. Ze had alleen door Italië gereisd. Ze had in Israël gewoond terwijl het bedreigd werd door zo’n beetje alle buurlanden. Spinnen of rare vissen vreesde ze niet. Maar muizen… er was weinig waar ze zo bang voor was. Die kleine kruiperige, veel te snelle beesten die her en der naartoe schoten… als ze die zag, verloor ze ieder gevoel voor verhoudingen en schoot ze in een paniek.
Zo ook nu.
Ze spurtte de trap af, door de deur, naar buiten, de straat op, weg van dat enge beest. Nog nahijgend, drong de afschuwelijke waarheid langzaam tot haar door: David lag nog boven met dat beest! Ze raakte opnieuw in paniek: wat zou dat monster met haar babby doen?
Ze raapte al haar moed bij elkaar, zuchtte een keer diep en trad dat vervloekte huis binnen. De trap op, stapje voor stapje, klaar om de muis te verjagen, met geschreeuw en handgeklap.
Maar het was niet nodig. De muis was nergens te bekennen. Voor de zekerheid duwde ze nog even tegen de wieg, maar de muis was hem al gesmeerd. Ze pakte de baby uit de wieg, die nu wel wakker werd en een beetje begon te mokken.
“Niet zo ondankbaar nu, ik heb je zojuist van een wisse dood gered kereltje,” mompelde ze en liep de trap af. In dit huis wilde ze nu eventjes niet zijn. Een paar minuten later belde ze aan bij Yvonne.
“Hoi Yvon! Ik dacht, ik kom eventjes op de thee!”
Reacties