Ik stond tegen het hek te wachten, maar Jeroen kwam maar niet. Toen kreeg ik een sms dat hij vertraging had en dat ik alvast kon gaan fietsen want dat hij naar centraal station zou gaan. Oké!
Dus ik begon te fietsen. Twee mannen haalden me in. De rechter had een lampje op zijn rug. De linker was onverlicht. Hopelijk voor hem zouden ze geen politieagenten tegenkomen.
Deze tunnel vond ik ’s nachts, als ik er alleen doorheen moest fietsen, altijd een beetje eng. Je wist immers nooit wat er kon gebeuren in een verlaten tunnel. Waarom moest het licht zo hard, zo fel, zo koud zijn? Waarom geen zachter licht, misschien een muziekje erbij, en bankjes waar mensen lekker op konden zitten en met elkaar klessebessen?
Ze kwam van de andere kant. Heel kort zag ik haar. Ze had een rode jas aan, en voordat ik haar goed kon bekijken, was ze al voorbij gefietst. Ik had het idee dat ik haar vaker had gezien, maar misschien was dat slechts verbeelding.
Thuis was het warm en goed.
ha, waarom komen wij elkaar nu pas tegen in blogland? Leuk!