Scharrelvis

“Ik wil graag een scharrelvis. Of, als die erg klein is, twee.” De vrouw in de viswinkel sprak zeer netjes en articuleerde goed. Ze woonde in Amsterdam Oud-Zuid en dat mochten de mensen weten ook.

“Scharbot, bedoelt u?” vroeg de visboer.

“Nee, een scharrelvis.”

“Een scharrelvis?” Daar had de visboer nog nooit van gehoord.

“Ja, een vis die niet opgesloten heeft gezeten, maar een beetje vrij kon rondzwemmen,” zei de vrouw.

“Nou ja,” zei de visboer met de wenkbrauwen iets opgetild, “in principe is al onze vis natuurlijk scharrelvis. Behalve de zalm. En de forel. Die worden gekweekt. Maar de haring heeft vrij rondgezwommen, en de tong die daar ligt ook.”

“Nou, prima,” zei de vrouw. “Zit er ook een keurmerk bij dan?”

De visboer keek de vrouw niet-begrijpend aan.

“Een scharrelkeurmerk, net als met de eieren en met het vlees?”

“Mevrouw, u kunt van mij rustig aannemen dat de meeste vissen hier vrij hebben rondgezwommen. Daar is geen keurmerk voor nodig.”

De vrouw dacht even na. “Nou, doet u mij dan maar twee tongetjes.”

De visboer pakte de twee platvissen in en rekende af met de mevrouw. Toch kon ze het niet laten om bij het verlaten van de winkel nog even, duidelijk hoorbaar, te mompelen: “Geen keurmerk. Toch raar.”

De visboer richtte zijn blik ten hemel. Toen op mij. “En wat wilt u, meneer? Een visje van Max Havelaar?”