“Wilt u even afstappen?”
De vraag die ik al zo vaak gehoord had, en zojuist weer had gehoord. De vraag waar ik liever ‘nee’ op zou antwoorden. De man die zojuist zwierig aan was komen fietsen, kreeg hem ook te horen.
Hij stapte af met een brede lach. Hij was netjes gekleed: de keurig geknoopte das stak boven de zijden sjaal uit, zijn zwarte, leren schoenen glanzend in het straatlicht.
“U rijdt zonder voor- en achterlicht, daar ga ik u nu een bekeuring voor geven. Mag ik uw identificatie alstublieft?”
De politieagent had zijn slachtoffers het liefst deemoedig, schuldbewust, beleefd en een beetje geïrriteerd. De man die voor hem stond, was niets van dat alles.
“Mijn rijbewijs? Ja hoor. Ik heb ook een auto, maar ik dacht, ik ga op de fiets om het milieu te sparen. Op mijn auto doet het licht het wel. Maar ja, ik op de fiets. Gelukkig wordt het fietsen aangemoedigd door de overheid. Door middel van het geven van bekeuringen. Ach ja.”
“Mag ik uw adres?” verzuchtte de agent.
“Van Lennepkade 45. Duizend elf Simon Victor te Amsterdam. Ik snap het ook wel. Zonder licht fietsen is levensgevaarlijk. Dus door mij te beboeten, hoopt u dat ik een lampje ga aanschaffen. En dat kan me mijn leven redden. Dus eigenlijk heeft u zojuist mijn leven gered. U bent een held. U verdient een lintje. Ik ben u dankbaar tot mijn dood.”
De agent had er genoeg van. “Hier is uw bon. U kunt verder gaan lopen, u mag niet meer fietsen zonder licht.”
“Dank,” zei de man en nam het gele velletje in ontvangst. “Ik heb vandaag tweeduizend euro verdiend met het geven van een lezing, dus dit kan er wel vanaf. Sterker nog, ik heb het briefje niet nodig. Kijk, ik gooi het op de grond! Goedenavond!”
De agent keek even verbaasd, en verviel toen weer in norsheid. “Meneer, dat wordt nog een bekeuring, voor het op straat gooien van afval. Een duur avondje wordt het zo.” Maar de agent voelde dat hij geen grip had op de flamboyante figuur.
“Mooi,” zei deze. “U heeft mijn adres inmiddels, en houdt u dat gele velletje maar. Ik zie de bekeuring graag tegemoet. Adieu.” Hij stapte op zijn fiets en reed weg.
De agent overwoog nog om erachteraan te gaan, maar koos eieren voor zijn geld en bleef staan. Op dat moment kwam er een meisje zonder licht de hoek om. Maar de agent had even de buik vol van het geven van bekeuringen. Hij keek snel de andere kant op.
Reacties