Hij voelde zich onwerkelijk, opgelaten, hysterisch bijna. Het hele land had het over hem. Hij was op slag een beroemdheid geworden. Een beroemdheid waarvan niemand wist, wie het was.
Laat ze maar raden, dacht hij, die miljoenen Belgen. Laat ze er maar met afgrijzen over praten, die honderden miljoenen mensen over de hele wereld. Die mensen met hun keurige baan, met hun lelijke auto en lelijke huis en lelijke kinderen en lelijke leven. Alsof hem dat wat kon schelen.
Hij kon niet echt verbaasd zijn over alle aandacht. Wat hij had gedaan, was inderdaad nogal gruwelijk. Waarom hij het had gedaan, was hemzelf ook niet helemaal duidelijk. Hij móest het gewoon doen op dat moment, er was geen stoppen aan, een kracht groter dan hemzelf, een verlangen naar het afgrijselijke. Hij wilde wel eens weten waartoe hij in staat was.
En nu had hij de aandacht van heel België. Eerder vandaag was hij even naar de supermarkt gegaan. Hij voelde zich vreemd, hij had het gevoel alsof hij zich raar en warrig gedroeg, maar niemand schonk enige aandacht aan hem.
Hij keek naar alle krantenkoppen en stelde tevreden vast dat ze allemaal over hém gingen.
“Hier loopt de slechtste mens van België, tussen de mensen die hun boodschapjes doen,” dacht hij. Hij lachte zachtjes voor zich uit.
Reacties