De drommen kantoorklerken waren neergestreken in dit café. Om tien voor vijf hadden ze geroepen: ‘vrijmibo haha, de vrijdagmiddagborrel yeah!’
En nu stonden ze hier, met overhempje, lamswollen truitje. Ze verdienden meer dan goed voor ze was, hier kochten ze bier om de intrinsieke onrust weg te spoelen. De onrust die ooit nog wel toe zou slaan. De midlifecrisis stond bij ze voor de deur.
Maar nu wilden ze daar nog niet van weten. Er kwam er eentje op me af. O jee.
Ja, ik werk daar ook, bij zo’n multinational. Hij dacht dus een bondgenoot in mij te hebben gevonden, en begon een zeurverhaal over hoe vreselijk belastingen zijn. En hoe we veel te veel betalen. En wat een schurk de minister van financiën is, dat ‘ie ons dat allemaal aandoet. Als het een beetje een fatsoenlijke vent zou zijn, zou hij het belastingtarief halveren, verdomme.
Nu ben ik een vreemde, wat dat betreft. Ik vind belastingen niet verschrikkelijk. Ik ben een warm voorstander van het Nederlandse model. Ja, we betalen aardig wat belasting, maar daar krijgt dan ook iedereen gezondheidszorg van. En we plukken mensen van straat die het minder goed getroffen hebben.
Dus zijn betoog viel niet in goede aarde, en na een discussie van een minuut of tien droop hij af. En ik haalde nog wat bier.
Om de naderende midlifecrisis te bezweren, te ontkennen en weg te spoelen.
Reacties