Weesperplein, een paar jaar geleden. Ik hoorde remmen piepen, keek om en zag hoe een taxi probeerde uit te wijken voor een oudere man die over de trambaan aan het zwalken was. Dat lukte niet, de man werd geraakt door de spiegel van de taxi en viel op de grond. De taxi reed door.
De man probeerde overeind te komen. Ik rende naar hem toe. Hij was duidelijk in de war, waarschijnlijk was hij dat al voordat hij over de trambaan begon te zwalken. Er zat bloed op zijn handen, maar zo te zien was hij niet heel erg gewond. Ik pakte hem onder zijn armen en we liepen naar een bankje naast de weg. Daar zette ik hem op neer.
Toen bedacht ik me dat de ambulancepost hier om de hoek was, op vijftig meter lopen. Ik zei tegen de man dat hij rustig moest blijven zitten en dat ik een ambulance zou gaan halen. Dat blijven zitten leek wel te gaan lukken.
Ik rende naar de ambulancepost en vertelde wat er gebeurd was. Maar in plaats van meteen mee te gaan, bleek dat er eerst een paar formulieren ingevuld moesten worden door de broeders. Op zich logisch, want er moet bekend zijn waar ze zich ophouden en of ze uitgerukt zijn. Maar een beetje frustrerend was het wel.
Ik rende weer terug, de man zat er nog en zag er iets beter uit. Een paar minuten later hoorde ik de ambulance met loeiende sirene vertrekken. Ze moesten nog een aardige omweg maken, maar weer een minuut later waren ze er. De ambulancebroeders ontfermden zich over de man. Ik liep verder.
Reacties