Wat hij zei, daar aan de bar…

“Waarom zij? Waarom niet zij?

Ik wist het niet. Ik tastte, zogezegd, in het duister. Maar ondertussen was ze daar. Dus ik ging met haar praten. En ik zei de dingen die ik al zo vaak gezegd had. En zij antwoordde wat ze al zo vaak geantwoord had. En het was, alsof het nooit anders was geweest.

En zo ging het, een dag of twee, drie. En toen werd ik ziek. En zij ook. Maar op een andere manier. En dat hield in, dat we elkaar niet meer spraken. Af en toe zag ik haar nog, hier en daar. En dan deed het iedere keer evenveel pijn als die ene dag.

Maar ach. Ik wist, dat ik dat ook kon. Net zo goed als zij. Sterker nog, ik had het zelf veroorzaakt. Door mij te zijn. En aangezien ik mij ben door iets wat niet in mijn machtsgebied ligt, kan ik er weinig aan doen. Sterker nog, als ik niet geboren was geweest, dan was ik niet geweest wat ik nu ben.

Ach ja.”