Gisteren op een feestje had ik het er met een Portugees en een Colombiaan over, waarom Nederlanders altijd al hun afspraken in hun agenda moeten vastleggen, en liefst dagen van tevoren. Ikzelf heb daar ook een beetje last van, hoewel er altijd nog wel aardig wat dagen vrij zijn. Maar veel vrienden van me zeggen, als we een afspraak proberen te maken, ‘ik kan pas over twee weken’. Hoe kan dat?
Allereerst heeft het te maken met interesses en ambitie, denk ik. Als je roeit, bij een studentenvereniging zit, werkt, studeert en ook nog af en toe vrienden probeert te zien, dan zit je agenda snel vol. Ook mensen zonder hobby’s maar bijvoorbeeld met heel veel vrienden, moeten goed plannen wanneer ze waar eten, of met wie ze een biertje gaan drinken.
Daarnaast staat het belangrijk om het heel erg druk te hebben. Als iemand zegt ‘wanneer kun jij?’ en je zegt ‘ehm, morgen, overmorgen, eigenlijk de hele volgende week’ dan lijkt het net of je geen vrienden en/of nevenactiviteiten hebt. En dat wordt tegenwoordig niet meer geaccepteerd.
En hoe zit dat dan met Portugezen en Colombianen? Die hebben toch ook hobby’s en vrienden? Ik denk dat als zij op donderdagavond yogales hebben, dat ze dan inderdaad ook niets anders af kunnen spreken die avond. En verder houden ze vrienden minder voor zichzelf. Als je met iemand hebt afgesproken en iemand anders belt ‘kan ik langskomen’, dan kan dat. Juist omdat je daar al vaker met grotere vriendengroepen hebt afgesproken om een potje te gaan rondhangen op straat of bij iemand thuis. Mijn ervaring is dat dat soort bijeenkomsten heel gezellig kan zijn.
Kortom: Nederlanders hebben het erg druk, maar er speelt ook mee dat wij, als we afspreken met onze vrienden, we daar niet meer mensen bij dulden. Maar waarom dat dan weer zo is…?
Zelf ben ik het volledig eens met de bovenstaande tekst die afkomstig is van http://www.pompelmoes.nl en wil daar persoonlijk aan toevoegen dat de waardering van tijd en sich niet meer, of toch steeds minder, een van de centrale belevingspunten is van de menselijke psyche. Mensen leven en de factor tijd is eerder een gevaar dan een kans om subjectief gebruik van te maken ten voordele van henzelf voor een zogenaamd ‘goed leven’. Beleving van tijd zou gelijk moeten zijn aan de voldoening die je krijgt als je gaat eten met goede vrienden in een bon vivant restaurant of als je een compliment krijgt van je collega’s over de succesvolle vervulling van je werk. Maar eigenlijk zou die tijdsbeleving een grotere voldoening moeten geven aan de menselijke psyche want het geeft je eigenlijk het grootste besef dat je nu echt leeft en dat met iedere seconde die wegtikt jijzelf de grootste invloed hebt op jouw eigen tijd. De keerzijde is dat niet voldoening of menselijke tevredenheid het resultaat zouden moeten zijn van tijdsbeleving maar dat tevredenheid over je eigen bestaan, het zijn, ofwel het bestaansbesef als zijnde een mens als onderdeel van de hele natuur (Darwin) mensen met beide benen op de grond moet zetten opdat iedereen gelijk is aan mekaar. Het is voor mij nu nog onduidelijk aan welke criteria die diepe tijdsbeleving zou moeten voldoen maar ik stel me ten doel daar nog eens onderzoek naar te doen.