Stel je voor. Je bent acht als je moeder haar (dus eigenlijk jouw) eerste computer koopt. Een lieve Apple Macintosh, met leuke spelletjes en grappige eigenaardigheden. Afgezien van spelletjes spelen, doe je er niet zo veel mee.
Als je zeventien bent, werk je een paar maanden bij een klein kantoortje in Leiden, waar ze internet via ISDN hebben dat je mag gebruiken: je zit tot negen uur op kantoor en verbaasd je over het wonder: de toegenomen mogelijkheden, het kleurenscherm, de snelheid!
Als je achttien bent en in Australië woont, open je je eerste hotmail-account. Als je negentien bent en in Colombia als vrijwilliger werkt bij een stichting tegen vrouwenhandel, heb je de werking van de computer al aardig door en kun je links en rechts helpen met Word, Excel, Powerpoint: het zit allemaal zo logisch in elkaar…
Eenmaal terug in Nederland ga je naar de universiteit en krijg je de beschikking over nieuwe computers en het snelste internet in Europa. Je zit tot laat in de avond achter de computer, je bent domeinnamen aan het registreren, je bent een beetje aan het hacken, je houdt contact met je vrienden in andere landen. Intussen werk je bij een groot Nederlands dagblad, waar je ook veel gevraagd wordt even dit in Word te laten zien, even dat in Excel te doen, even iets in Access te laten zien.
Op je 23ste ga je in een bestuur en word je gebombardeerd tot systeembeheerder. En hoewel het een netwerk van maar zes computers zijn, weten de oude beestjes je aardig te kwellen. Verder moeten er databases bijgehouden worden, er moeten boekjes en folders gemaakt worden, er moet een website komen.
Je leert en je leert en je leert, en langzamerhand begin je een reputatie op te bouwen. Je bent al de computers van je vader en je moeder aan het beheren, uiteraard, met een programma dat van je eigen huis uit te gebruiken is. Ook de computers van een enkele vriend of vriendin wil je wel onder je hoede nemen.
Maar geleidelijk aan willen ineens de meest obscure kennissen, die je normaal niet eens gedag zeggen op straat, dat je ‘even achter hun computer gaat zitten om te kijken waarom die zo langzaam is’. En pas op: zodra je één seconde achter hun pc hebt gezeten, zijn alle daaropvolgende storingen jouw schuld, en zullen ze dus niet twijfelen om je om elf uur ’s avonds te bellen met een computerprobleem. Heel onderdanig, ‘ik hoop dat je me kunt helpen’, maar met als ondertoon ‘dit probleem heb jij veroorzaakt’.
Stel je toch eens voor… Dan heb je ook geen leven!
Reacties